تاریخچه اسکیت برد

کفه اسکیت برد چنین ساخته می‌شود که چوب افرا را می‌آورند و به شیوه‌ای متورقانه روی‌هم قرار می‌دهند تا ورقه ورقه و طبقه طبقه دیده شود و حالتی مدوّر و هفت‌لا بگیرد.

البته در ساخت کفه از پشم‌شیشه، خیزران، انگرتیانه، کِولار و حتی پشم الماس بی‌فروغ نیز استفاده شده است؛ علت استفاده از چنین موادی در ساخت کفه البته افزایش قوت و سخت‌پایی یا همان استحکام و سختی تخته اسکیت است.

پهنای کفه‌ها در تخته‌های اسکیت امروزی ، ۷ تا ۹ اینچ (واحد اندازه گیری انگلیسی ) است که معادل با ۱۷٫۷۸ تا ۲۲٫۸۶ سانتی‌متر است.

درازای کفه‌های تخته اسکیت بر اساس نمونه‌های پذیرفته شده فدراسیون اسکیت، بین ۲۸ تا ۳۳ اینچ معادل ۷۱٫۱۲ تا ۸۳٫۸۲ سانتی‌متر است. البته انتخاب نوع اسکیت بر اساس درازا و پهنای کفهٔ آن به ترجیح کسی بستگی دارد که می‌خواهد از آن اسکیت استفاده کند؛ مثلاً اسکیت‌سواران خیابانی بیشتر ترجیح می‌دهند که سوار بر اسکیتی شوند که ۷٫۵ تا ۸ اینچ(تقریباً معادل ۱۹ تا ۳۲٫۲۰ سانتی‌متر) پهنا دارد؛ و عموماً اسکیت‌سواران کفهٔ پهن را ترجیح می‌دهند زیرا که دوام و پایداری آن بیشتر است.

گروهی از اسکیت‌سواران ممکن است از درازتخته- تخته طولانی [لانگ‌بورد] استفاده کنند؛ در درازتخته، کفه طویل‌تر است. تخته‌های اسکیتی که پیشینیان در بین سال‌های ۱۹۷۰ تا ۱۹۸۰ می‌ساخته‌اند، عموماً پهن‌تر بوده‌است.

پیش از سال ۱۹۷۰، تقعر در کفهٔ اسکیت وجود نداشت؛ اما از سال ۱۹۸۰ به بعد تقعر در کفهٔ اسکیت به وجود آمد که به معنی همان فرورفتگی است.